شاق

همیشه کشتن عشاق در نظر داری کجا به چشم تو این فتنه خواب خواهد کرد

بی شراب لب او کان لبنی در شکر است تن عشاق گدازان چو شکر در لبن است

از هجر عجب نبود این ظلم و ستم کردن کو پرچم عشاقان صد گونه علم کرده

درد من از ناله ی عشاق می یابد شفا گو برو مطرب که بی آهنگ شد قانون او

ما را هوس انجمنی نیست که عشاق جز خلوت و در دل گله از یار نخواهند

در مقامی که به عشاق دهی شربت وصل هست شایسته که اول بچشانی به صغیر