راهنمون

از پیشروان دل نگرانی نتوان برد پیوسته بود چشم ز پی راهنمون را

چشم بدبین به خط پشت لب او مرساد! که به آن تنگ دهن راهنمون است مرا

محتشم این در نبود جای چو من ناکسی لیک چو تقدیر بود راهنمون آمدم

وحشی هزار بادیه دورم ز کعبه کرد این بختِ بد که راهنمونِ کسی مباد

آن را که به کار تو بگوید چه و چون بر ایزد شودش سوی فنا راهنمون بر

بزرگوارا بعد از هزار قرعه فال مرا زمانه به صدر تو بود راهنمون