اصطلاح درطلب که در فارسی قدیم و متون ادبی و رسمی کاربرد داشته است، ترکیبی است که از دو جزء در و طلب تشکیل شده است. طلب به خودی خود به معنای خواستن، جستجو کردن، یا در پی چیزی بودن است. این واژه بار معنایی عمیقی دارد و می‌تواند شامل درخواست‌های مادی، معنوی، یا حتی جستجوی حقیقت باشد. در بسیاری از متون عرفانی و ادبی، طلب به عنوان گام نخست در مسیر رسیدن به کمال یا مقصود نهایی تلقی می‌شود؛ سفری درونی که با اشتیاق و پویایی همراه است.
اما اضافه شدن پیشوند در به طلب، مفهوم آن را تخصصی‌تر و ظریف‌تر می‌سازد. این واژه در معنای طالب در یا جویای دُر به کار رفته است. در اینجا دُر استعاره‌ای از ارزشمندترین، کمیاب‌ترین، و زیباترین چیزهاست؛ می‌تواند نمادی از حقیقت، دانش، عشق، یا حتی ذات الهی باشد. بنابراین، درطلب کسی است که با عزمی راسخ و هدفی والا، در جستجوی گوهری گرانبهاست؛ کسی که نه تنها خواستار چیزی است، بلکه در پی یافتن نفیس‌ترین و ناب‌ترین داشته‌هاست و این جستجو، شالوده حرکت و زندگی او را تشکیل می‌دهد.
با توجه به کاربرد رسمی و ادبی این عبارت، می‌توان درطلب را به عنوان صفتی برای فردی به کار برد که با جدیت و پیگیری، در پی تحصیل یا دستیابی به امری بسیار ارزشمند و مهم است. این مفهوم، فراتر از یک درخواست ساده، نشان‌دهنده یک حالت پویای جستجوگرانه و عزمی راسخ برای یافتن و به دست آوردن گوهر یا حقیقت نهایی است. در جهان‌بینی‌هایی که برای ارزش‌های معنوی و درونی اهمیت قائل هستند، درطلب بودن، خود فضیلتی محسوب می‌شود که نشان از بلوغ فکری و روحی فرد دارد.