خویشان

مرا پیوند خویشی بود با صبر و خرد لیکن دلم تا آشنای عشق شد بگسستم از خویشان

گذشتم از هجوم خویش و پیوند که از خویشان کسی بیگانه تر نیست

ز فرزند و خویشان وز دوستان و زآن شاه چون سرو در بوستان

چون بندهٔ اندیشهٔ خویشاند همه پس در دو جهان خدای را بنده کجاست

هرکشان دید او از ایشان است نیست بیگانه بل ز خویشان است