خوشخو

خوشخو. [ خوَش ْ / خُش ْ] ( ص مرکب ) خوش خلق. خلیق. خَلِق؛ خوش اخلاق. متواضع. ملایم. با لطافت در خلق. خوشخوی: و مردمانیند بمردم نزدیک و خوشخو و آمیزنده. ( حدود العالم ).
خوشخو دارم نگار بدخو چه کنم
چون هست هنر نگه به آهو چه کنم.عنصری.پیشه زرگر به آهنگر نشد
خوی این خوشخو بدان منکر نشد.مولوی.هر کرا بینی شکایت میکند
کان فلانکس راست طبع و خوی بد
زانکه خوشخو آن بود کو در خمول
باشد از بدخوی و بدطبعان حمول.مولوی.دامن ز پای برگیر ای خوبروی خوشخو
تا دامنت نگیرد دست خدای خوانان.سعدی ( طیبات ).خوشخو خویش بیگانگان باشد و بدخو بیگانه خویشان. ( از اقوال منسوب به لقمان بنقل تاریخ گزیده ).

= خوش اخلاق

(صفت ) کسی که دارای خلق پسندیده باشد خوش خلق مقابل بد خو.

💡 ای باد صبحدم که ز دم روح پروری خوشخو چو نوبهاری و خوشبو چو عنبری

💡 زبانم که خوشخو‌تر از برگ گل بود کنون می‌گزد از درشتی دهان را

💡 وفایی از پی گلزار می نالی عجب نبود که خوشخوان بلبل روی گل آن گلستان هستی

💡 فتوت چیست؟ خوشخویی، فتوت چیست؟ حق جویی فتوت چیست؟ کم گویی فتوت چیست؟ عنبرسا

💡 خشک شد از جوی چشم و دیده پر آب آب چند در غفلت کند آن نرگس خوشخواب خواب

💡 زو چنان ترسد بلا چون مرد دانا از بلا زو چنان ترسد محن چون مرد خوشخوار از محن