خلیل

واژه خلیل ممکن است از ریشه خُلَّت به وزن حجت به معنای دوستی نشأت گرفته باشد یا از ریشه خَلَّت به وزن ضربت به معنای نیاز و احتیاج. در مورد اینکه کدام یک از این دو معنا به مفهوم آیه فوق نزدیک‌تر است، میان مفسران اختلاف نظر وجود دارد. برخی بر این باورند که معنای دوم به حقیقت آیه نزدیک‌تر است، چرا که ابراهیم (علیه‌السّلام) به خوبی درک می‌کرد که در همه امور به پروردگار نیازمند است. اما از آنجا که آیه بیان می‌کند که خداوند این مقام را به ابراهیم (علیه‌السّلام) عطا کرده است، می‌توان نتیجه گرفت که منظور از «خلیل» همان معنای دوستی است؛ زیرا اگر بگوییم خداوند ابراهیم (علیه‌السّلام) را به عنوان دوست خود برگزیده، منطقی‌تر به نظر می‌رسد تا اینکه بگوییم او را به عنوان نیازمند خود انتخاب کرده است. همچنین، واژه خلیل به دوست خاص و صمیمی نیز اطلاق می‌شود که انسان او را به عنوان مشاور خود در نظر می‌گیرد.