آسمانخراشها به ساختمانهای دستکم چهلطبقه با ارتفاع بیش از صد و پنجاه متر اطلاق میشوند. در دهههای اخیر، واژهٔ برج نیز در زبان فارسی برای اشاره به این مفهوم رواج یافته است. لازم به ذکر است که اصطلاح آسمانخراش، گرتهبرداری از واژهٔ انگلیسی «Skyscraper» بوده و نخستین بار در اواخر سدهٔ نوزدهم میلادی برای توصیف ساختمانهای بلند شهرهای شیکاگو و نیویورک بهکار رفته است.
تعریف این واژه بر اساس معیارهای دقیق ارتفاعی صورت میگیرد؛ بهطوریکه ساختمانهای بلند با ارتفاع کمتر از صد و پنجاه متر، در دستهٔ ساختمانهای بلندمرتبه قرار میگیرند. در اوایل ظهور این سازهها، محدودیتهایی مانند ممنوعیت ساخت بناهای بلندتر از چهلوشش متر در شیکاگو وجود داشت، اما با عدم اعمال این محدودیت در نیویورک، این شهر بهسرعت مملو از آسمانخراشها شد. با پیشرفتهای فناوری و مهندسی، کاربرد این اصطلاح به ساختمانهای دارای اسکلت فولادی محدود شد.
ساخت آسمانخراشها با چالشهای متعددی روبرو است و هزینههای بسیار سنگینی را در پی دارد. در طراحی و اجرای ساختمانهای بلندتر از دویست یا حتی چهارصد متر، مسائل تجربهنشده و مقیاسهای بسیار بزرگتری مطرح میشود. این هزینهها تنها به مصالح و موارد فنی محدود نبوده و در طول اجرا، مشکلات پیشبینینشدهٔ بسیاری پدید میآید. علاوه بر این، هزینههای تعمیر و نگهداری، بار مالی مضاعفی را ایجاد میکند و به همین دلیل، احداث چنین پروژههایی عمدتاً توسط دولتها و نهادهای بزرگ انجام میپذیرد.