ارث بردن، که به معنای وارث شدن و میراث بردن نیز شناخته می‌شود، مفهومی بنیادین در نظام‌های حقوقی و اجتماعی است که به انتقال دارایی‌ها و تعهدات یک فرد متوفی به وراث قانونی او اشاره دارد. این فرآیند، که اغلب با وفات شخص آغاز می‌گردد، چارچوبی مشخص برای تعیین تکلیف اموال و دیون وی فراهم می‌آورد تا از هرج و مرج و اختلافات احتمالی جلوگیری شود. قوانین مربوط به ارث، بسته به نظام حقوقی هر کشور و همچنین باورهای مذهبی و فرهنگی جامعه، می‌تواند متفاوت باشد، اما در اصول کلی، بر پایه خویشاوندی نزدیک و یا وصیت‌نامه متوفی استوار است.
در فرایند ارث‌بری، وراث، که می‌توانند شامل همسر، فرزندان، والدین یا سایر بستگان باشند، بر اساس سلسله مراتب قانونی تعیین شده، حقوقی را بر اموال و دارایی‌های متوفی کسب می‌کنند. این حقوق ممکن است شامل مالکیت اموال منقول و غیرمنقول، حساب‌های بانکی، سهام و سایر دارایی‌های مالی باشد. علاوه بر این، وراث ممکن است مسئولیت پرداخت بدهی‌های متوفی، هزینه‌های کفن و دفن، و همچنین حقوق قانونی سایر ذینفعان را نیز بر عهده گیرند. نحوه تقسیم و انتقال این دارایی‌ها و تعهدات، معمولاً از طریق مراحل قانونی مانند انحصار وراثت و تنظیم اسناد رسمی صورت می‌پذیرد.
در نهایت، میراث بردن نه تنها جنبه مالی و حقوقی دارد، بلکه حامل ارزش‌های فرهنگی و خانوادگی نیز هست. این سنت، پیوندی میان نسل‌ها ایجاد کرده و تضمین می‌کند که میراث فکری، معنوی و مادی افراد، حتی پس از وفات ایشان، به نسل‌های بعدی منتقل شود. این انتقال، تضمین‌کننده استمرار هویت خانوادگی و حفظ میراث اجدادی است که نقش مهمی در انسجام اجتماعی و انتقال ارزش‌ها ایفا می‌کند. بدین ترتیب، ارث بردن به عنوان یک سازوکار حیاتی، هم به نظم اقتصادی و حقوقی جامعه کمک کرده و هم به حفظ رشته‌های عاطفی و فرهنگی میان اعضای خانواده یاری می‌رساند.
