اغیار

اغیار. [ اَ ] ( ع اِ ) بیگانگان و این را فارسیان بجای مفرد استعمال کنند. ( آنندراج ). دشمنان. مخالفان محبوب. ( شرفنامه منیری ). یعنی دشمنان و مخالفان محبوب. آنکه یار نباشد. ( مؤید ). ج ِ غَیر، بمعنی سوا، مگر و جز آن. ( المنجد ). مأخوذ از تازی، مردمان اجنبی و بیگانه و نامحرم. ( ناظم الاطباء ). بیگانگان. رقیبان.

(اَ ) [ ع. ] ( اِ. ) جِ غیر، بیگانگان، دیگران، نامحرمان.

بیگانگان، دیگران، جمع غیر
( اسم ) جمع غیر بیگانگان دیگران. توضیح در فارسی گاه بجای مفرد استعمال شود: در رخ هر کس که نیست داغ غلامی او گر پدر من بود دشمن و اغیارم اوست. ( مولوی )

💡 تا گل روی تو دیدم همه گل‌ها خارند تا تو را یار گرفتم همه خلق اغیارند

💡 غیرت جگرم سوخت شنیدم چو ز اغیار این راز، که نامحرم آن پردگیانند

💡 زنگ اغیار زدودیم ز آئینه دل آینه تحفه بر یوسف کنعان آرید

💡 و گفت: چنان‌که حق‌تعالی فریضه گردانید بر انبیاء علیهم السّلام ظاهر کردن معجزات و براهین، همچنان فریضه کرد بر اولیا پنهان کردن احوال و مقامات تا چشم اغیار بر آن نیفتد و کس آن را نبیند و نداند.

💡 دوش‌ رندی خلوتی‌ خوش خالی از اغیار داشت حورش از فردوس و غلمانش ز جنت عار داشت