باد بهاری، که در ترکیب وصفی به صورت «بادِ بهاری» نوشته می‌شود، به بادی اطلاق می‌گردد که در فصل بهار می‌وزد. این پدیده‌ی جوی، نمادی از طراوت، نشاط و نو شدن است و در بسیاری از فرهنگ‌ها و متون ادبی، نشانه‌ای از پایان سرمای زمستان و آغاز گرمی و حیات مجدد طبیعت به شمار می‌آید. وزش این باد، تأثیر قابل‌ملاحظه‌ای در تعدیل دما، پراکندگی ابرها و شکوفایی گلها و درختان دارد.
در ادبیات فارسی، باد بهاری اغلب به عنوان پیام‌آور شادی و تحول توصیف شده و شاعران و نویسندگان بسیاری از آن برای القای حس امید و زیبایی بهره برده‌اند. این باد، با نفس‌های گرم و ملایم خود، زمینه‌ساز رستاخیز طبیعت و سبزینگی دشت‌ها و کوهستان‌ها است. از دیدگاه علمی نیز، این بادها نقش مهمی در چرخه‌های آب و هوایی ایفا می‌کنند و به عنوان بخشی از تغییرات فصلی، در تنظیم اقلیم مناطق مختلف مؤثر هستند.
به طور کلی، باد بهاری پدیده‌ای است که هم از نظر عینی و هم از جنبه‌ی ذهنی و نمادین، اهمیت فراوانی دارد. این باد نه تنها نشانه‌ای آشکار از تغییر فصل است، بلکه تأثیری ژرف بر زندگی انسان‌ها، فعالیت‌های کشاورزی و حتی خلق آثار هنری و ادبی بر جای می‌گذارد. بنابراین، شناخت و توصیف آن، درک بهتری از پیوند ناگسستنی انسان و طبیعت را فراهم می‌سازد.
