اَسار، ریشه در زبان عربی داشته و در کتب لغت کلاسیک فارسی چون منتهی الارب و مهذب الاسماء به عنوان اسمی با معنای چیزی که بدان بندند یا وسیله‌ای برای بستن تعریف شده است. این واژه به طور خاص به بندها و دوال اطلاق می‌شده که برای استحکام بخشیدن یا محکم کردن بار بر روی چهارپایان بارکش، مانند پالان، به کار می‌رفته‌اند. در نتیجه، هسته معنایی این کلمه حول محور بستن، مقید ساختن و ابزار بستن شکل گرفته است. جمع این واژه نیز در منابع، اُسُر ذکر شده است.
علاوه بر معنای مادی و فیزیکی بستن، در متون قدیمی‌تر، اَسار به عنوان هم‌معنی واژه یَسار نیز به کار رفته است. یَسار در زبان عربی به معنای چپ و سمت چپ است. این کاربرد ثانویه، نشان‌دهنده گستردگی معنایی این واژه در حوزه‌های مختلف زبانی است؛ هرچند امروزه در زبان فارسی معیار، استفاده از معادل‌های رایج‌تر مانند بند، زین، یا بست برای معنای اول و چپ برای معنای دوم، رواج بیشتری دارد. با این حال، در متون تاریخی و ادبی، یافتن این واژه یادآور مفهوم قید و اتصال است.
