انرژی سکون، مفهومی بنیادین در نظریه‌ی نسبیت خاص اینشتین است که به ارتباط درونی جرم و انرژی اشاره دارد. این مفهوم بیان می‌کند که هر ذره، حتی در حالت سکون و بدون هیچ حرکت ظاهری، دارای مقدار معینی انرژی درونی است. این انرژی هم‌ارز با جرم آن ذره بوده و مستقل از هرگونه حرکت یا برهم‌کنش خارجی وجود دارد. به عبارت دیگر، جرم نه تنها یک خاصیت اینرسی برای مقاومت در برابر حرکت است، بلکه منبعی عظیم از انرژی پنهان نیز به شمار می‌رود. این ایده انقلابی، درک ما از ماده و انرژی را به طور کلی تغییر داد و راه را برای بسیاری از پیشرفت‌های علمی و فناوری، از جمله توسعه‌ی انرژی هسته‌ای، هموار ساخت.
فرمول مشهور اینشتین، E=mc²، به زیبایی این هم‌ارزی را بیان می‌کند. در این معادله، "E" نشان‌دهنده‌ی انرژی سکون، "m" نمایانگر جرم ذره، و "c" سرعت نور در خلأ است. از آنجایی که سرعت نور مقدار بسیار بزرگی است (تقریباً ۳۰۰,۰۰۰ کیلومتر بر ثانیه)، حتی جرم‌های کوچک نیز حاوی مقادیر عظیمی از انرژی سکون هستند. این رابطه نه تنها در مقیاس‌های ذرات زیراتمی کاربرد دارد، بلکه در فرآیندهای کیهانی عظیم نظیر واکنش‌های هسته‌ای در ستارگان نیز نقش حیاتی ایفا می‌کند؛ جایی که مقادیر اندکی از جرم به انرژی خیره‌کننده‌ای تبدیل می‌شوند و منبع نور و گرمای ستارگان را تشکیل می‌دهند.
بنابراین، انرژی سکون نه تنها یک مفهوم نظری محض است، بلکه دارای پیامدهای عمیق و کاربردی در فیزیک و فراتر از آن است. این اصل نشان می‌دهد که جرم و انرژی دو روی یک سکه هستند و می‌توانند تحت شرایط خاص به یکدیگر تبدیل شوند. درک این هم‌ارزی، پنجره‌های جدیدی را به روی فهم ما از ساختار بنیادی جهان گشوده و امکان کاوش در پدیده‌هایی را فراهم آورده که پیش از این غیرقابل تصور به نظر می‌رسیدند. این دستاورد علمی، نه تنها نشان‌دهنده‌ی نبوغ اینشتین است، بلکه الهام‌بخش نسل‌های بعدی دانشمندان برای کشف رازهای پنهان جهان هستی بوده و خواهد بود.
