کلمه اغنی در زبان فارسی به معنای ثروتمند، دارا و پولدار است. این واژه برای توصیف کسی به کار می‌رود که دارای دارایی، اموال یا سرمایه‌ی قابل توجهی است و می‌تواند نیازهای مادی خود و دیگران را به راحتی برآورده کند. اغنی بیشتر در متون ادبی و متون قدیمی به شکل صفت برای توصیف ثروت و توانایی مالی استفاده شده است.
این واژه نه تنها به میزان دارایی اشاره دارد، بلکه گاهی نشانه جایگاه اجتماعی و قدرت اقتصادی فرد نیز محسوب می‌شود. در جوامع سنتی، اغنی بودن می‌توانست باعث احترام و نفوذ فرد در میان دیگران شود. بنابراین این واژه علاوه بر ثروت، به نوعی نماد رفاه و موقعیت اجتماعی نیز تلقی می‌شود.
اگرچه اغنی با ثروتمند مترادف است، اما در ادبیات کلاسیک، بیشتر بار ادبی و رسمی دارد و کمتر در محاوره روزمره استفاده می‌شود. این واژه به جای تأکید صرف بر پول، گاهی به توانایی برخورداری و داشتن امکانات کافی برای زندگی راحت نیز اشاره دارد و بنابراین معنای گسترده‌تری نسبت به صرفاً پولدار دارد.