زائو واژه‌ای فارسی و اصیل است که در فرهنگ لغت‌های معتبر فارسی همچون فرهنگ معین و فرهنگ عمید جای گرفته است. این کلمه به‌طور خاص به زنی اطلاق می‌شود که به‌تازگی فرآیند زایمان را پشت سر گذاشته و نوزادی را متولد کرده است. معادل‌های آن در این فرهنگ‌ها، عباراتی نظیر زن تازه زایمان کرده ذکر شده که به‌وضوح، به مفهوم مادری که دوران پس از زایمان را سپری می‌کند، اشاره دارد. این واژه، با توجه به بار معنایی خود، به جایگاه ویژه‌ای که یک مادر پس از به دنیا آوردن فرزندش در جامعه و خانواده پیدا می‌کند، نیز اشاره دارد.
از منظر ادبی و اجتماعی، کاربرد واژه زائو فراتر از یک تعریف صرفاً پزشکی است. این کلمه، تداعی‌گر دوره‌ای حساس و پر از تغییر در زندگی یک زن است که با مسئولیت‌ها و چالش‌های جدیدی همراه است. استفاده از این واژه در متون رسمی و ادبی، به این دوران اهمیت و اعتبار ویژه‌ای می‌بخشد و نقش محوری مادر را در ادامه نسل و تربیت فرزند برجسته می‌سازد. در واقع، زائو تنها یک توصیف نیست، بلکه نمادی از آفرینش، تولد و شروع فصلی نو در چرخه حیات است.
