تعاضد، که در لغتنامه‌های معتبر چون منتهی الارب، آنندراج و ناظم الاطباء به معنای یاری نمودن همدیگر تعریف شده است، مفهومی بنیادین در روابط انسانی و اجتماعی است. این واژه ریشه در همکاری و همیاری متقابل دارد و بر اهمیت دستگیری و حمایت از یکدیگر در چارچوب جامعه تأکید می‌ورزد. بر اساس منابعی چون اقرب الموارد، تعاضد با واژگان تعاون و تناصر نیز هم‌معناست، که هر دو بر جنبه‌های فعال و پویا در یاری رساندن دلالت دارند. تعاون به معنای همکاری و مشارکت در انجام امور است و تناصر به یاری رساندن به یکدیگر در برابر سختی‌ها و مشکلات اشاره دارد. این هم‌معنایی نشان می‌دهد که تعاضد تنها یک مفهوم انتزاعی نیست، بلکه عملی است که در بطن آن، همبستگی و همدلی نهفته است.
در نهایت، آن را می‌توان ستون فقرات جوامع پویا و پیشرو دانست. جایی که افراد با آگاهی از نیازهای متقابل، به جای رقابت‌های ناسالم، بر همکاری و حمایت از یکدیگر تمرکز می‌کنند، شاهد رشد و بالندگی جمعی خواهیم بود. این روحیه تعاضد است که بناهای اجتماعی مستحکم را شکل می‌دهد و راه را برای غلبه بر چالش‌ها و دستیابی به اهداف مشترک هموار می‌سازد.