سیاست زبانی به خط‌مشی‌های کلی اشاره دارد که بر نحوه استفاده از یک زبان خاص یا گویشی از آن در یک جامعه حاکم است. این سیاست‌ها می‌توانند به طور رسمی توسط دولت‌ها یا نهادهای فرهنگی تدوین شوند، یا به طور غیررسمی از طریق هنجارهای اجتماعی و الگوهای کاربرد زبانی شکل بگیرند. هدف اصلی این سیاست‌ها، تنظیم روابط میان زبان‌ها و گویش‌های مختلف در یک جامعه، حفظ و ارتقای وضعیت زبانی گروه خاصی، یا تسهیل ارتباطات و وحدت ملی است.
در جوامع چندزبانه، سیاست زبانی نقش حیاتی در مدیریت تنوع زبانی ایفا می‌کند. این سیاست‌ها می‌توانند شامل تعیین زبان رسمی یا زبان‌های اداری، تعیین زبان آموزش در مدارس، حمایت از زبان‌های اقلیت، یا ترویج استفاده از زبان ملی در رسانه‌ها و فضاهای عمومی باشند. چالش‌های پیش روی سیاست‌گذاری زبانی غالباً به تعادل میان حفظ هویت‌های زبانی محلی و نیاز به یک زبان مشترک برای ارتباطات گسترده‌تر مربوط می‌شود.