رواندرمانگر فردی به متخصص سلامت روانی اطلاق می‌شود که در زمینه ارائه روان درمانی به صورت انفرادی تخصص دارد. روان درمانی، که به عنوان گفتار درمانی نیز شناخته می‌شود، یک رویکرد درمانی مبتنی بر همکاری بین فرد و یک متخصص سلامت روانی آموزش دیده است. این فرآیند به افراد کمک می‌کند تا با چالش‌های زندگی روبرو شوند، احساسات خود را بهتر درک کنند و راهکارهای مؤثری برای غلبه بر مشکلات خود بیابند. تخصص روان درمانی فردی بر ایجاد یک رابطه درمانی امن و حمایتی تمرکز دارد که در آن فرد می‌تواند آزادانه در مورد افکار، احساسات و تجربیات خود صحبت کند. این رابطه، ستون فقرات موفقیت هر فرآیند درمانی است و بر پایه اعتماد، احترام متقابل و رازداری بنا نهاده می‌شود. رواندرمانگر فردی با استفاده از مهارت‌های شنیداری فعال، همدلی و بازخوردهای سازنده، فضایی را ایجاد می‌کند که در آن مراجع احساس امنیت و پذیرش کامل داشته باشد.
هدف اصلی روان درمانی فردی، کمک به مراجع برای دستیابی به رشد شخصی، بهبود سلامت روان و افزایش کیفیت زندگی است. این اهداف می‌توانند بسیار متنوع باشند و از حل مشکلات خاص مانند اضطراب یا افسردگی گرفته تا دستیابی به خودآگاهی عمیق‌تر و تحقق پتانسیل کامل فردی را شامل شوند. رواندرمانگران فردی از رویکردهای درمانی متنوعی مانند درمان شناختی رفتاری (CBT)، درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد (ACT)، درمان روان پویایی، و درمان انسان‌گرا استفاده می‌کنند.
درمان شناختی رفتاری (CBT) بر شناسایی و تغییر الگوهای فکری منفی و ناکارآمد تمرکز دارد که منجر به احساسات و رفتارهای نامطلوب می‌شوند. در این رویکرد، رواندرمانگر به مراجع کمک می‌کند تا افکار تحریف شده خود را شناسایی کند، شواهد حمایتی و مخالف آن افکار را بسنجد و آنها را با افکار واقع‌بینانه‌تر و سازنده‌تر جایگزین کند. همچنین، CBT شامل تمرین‌های رفتاری است که به مراجع کمک می‌کند تا با موقعیت‌های چالش‌برانگیز روبرو شود و مهارت‌های مقابله‌ای جدیدی را بیاموزد. این رویکرد به ویژه در درمان اضطراب، افسردگی، اختلال وسواس فکری-عملی (OCD) و اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) مؤثر است.
