پادشاه چومو، که پس از مرگ به عنوان چوموی نیرومند شناخته می‌شود، بنیان‌گذار امپراتوری گوگوریو در سال ۳۷ پیش از میلاد بود. مردم گوگوریو و گوریو او را به عنوان یک خدا–پادشاه می‌پرستیدند. واژه چومو در ابتدا در بویو به عنوان اصطلاحی عامیانه برای توصیف کمانداران ماهر به کار می‌رفت و بعدها به پادشاه جومونگ نسبت داده شد. در متون چینی از جمله تاریخ‌نگاری‌های دورهٔ چی شمالی و تانگ، او بیشتر با نام جومونگ شناخته می‌شود. این نام همچنین در متون بعدی مانند سامگوک ساگی و سامگوک یوسا نیز به کار رفته است. پیش از جمع‌آوری سامگوک ساگی، نام چومو به دونگمیونگ نیرومند تغییر یافت. در سنگ یادبود گوانگ‌گه‌تو بزرگ، او به عنوان چومو وانگ به معنای پادشاه چومو یاد شده است. دیگر نام‌های او شامل چومونگ، جونگمو کر، ناکامو و تومو می‌باشد. در سامگوک ساگی، او با نام خانوادگی گو و به عنوان جومونگ، جونگهه یا سانگهه شناخته می‌شود. او در سن ۳۹ سالگی درگذشت. گوگوریو به عنوان شمالی‌ترین پادشاهی در میان سه پادشاهی کره، شامل بخش‌هایی از منچوری و کره شمالی امروزی بود.
جومونگ
دانشنامه عمومی
گوگوریو در میان سه پادشاهی کره، شمالی ترین آن ها شمرده می شد و بخش هایی از منچوری و کره شمالی امروزی را در بر می گرفت.
سرانجام به خاطر حسادت پسران گوموا و تحقق آرزوی هائه موسو که نجات پناهندگان جوسان قدیم ( گوجوسان ) بود، مجبور به ترک دانگ بویو شد.
هنگامی که جومونگ به رودخانه رسید، از قبل برای خود و همراهانش قایق هایی آماده کرده بود و با آنها به آن طرف رودخانه رفتند. در همین هنگام دائه سو ( ولیعهد دانگ بویو ) نیز در تعقیب جومونگ بود که به محض رسیدن به لب رودخانه متوقف شد، زیرا قایقی برای رفتن نمانده بود. ( بر طبق افسانه ای، وقتی جومونگ هنگام فرار با اسبش به رودخانه ای خروشان رسید، لاک پشتها و جانوران آبزی بر سطح آب آمده و برای عبورش، پلی ایجاد کردند.
در سال ۳۴ پیش از میلاد، ساخت جولبون سئونگ، پایتخت گوگوریو، همراه با کاخ پادشاهی به پایان رسید. چهار سال بعد و در سال ۲۸ پیش از میلاد، جومونگ فرمانده بوویئوم را برای تسخیر اوکجه فرستاد.
جملاتی از کلمه جومونگ
او به دلیل بازی در نقش شاهزاده یوری در مجموعه تلویزیونی افسانه جومونگ شناخته شد.
