واحد موسیقایی که از دو یا چند عضو مکمل یا عبارت تشکیل می‌شود و با فرود خاتمه می‌یابد، بند یا فراز نامیده می‌شود. این واحد، که گاهی با نام «بند موسیقی» نیز شناخته می‌شود، ساختار اصلی بسیاری از قطعات موسیقی را تشکیل می‌دهد و نقش اساسی در سازماندهی و درک موسیقایی ایفا می‌کند. هر بند معمولاً دارای یک ایده موسیقایی مشخص است که از طریق توالی نت‌ها، ریتم و هارمونی بیان می‌شود و با یک نقطه فرود یا استقرار (کادانس) به پایان می‌رسد که حس تمامیت و خاتمه را القا می‌کند.
گسترش و تکمیل این واحد موسیقایی به شیوه‌های گوناگونی صورت می‌گیرد. ممکن است یک بند شامل دو یا چند عبارت (phrase) باشد که به صورت مکمل یکدیگر عمل می‌کنند؛ به این معنا که عبارت اول معمولاً پرسشی یا ناتمام به نظر می‌رسد و عبارت دوم پاسخ یا تکمیل‌کننده آن است. این ارتباط بین عبارات، ساختاری شبیه به جمله در زبان گفتاری ایجاد می‌کند و به جریان طبیعی موسیقی کمک شایانی می‌نماید. پایان هر بند با فرود، نقش حیاتی در تعیین بخش‌بندی و سازماندهی کل اثر دارد و شنونده را در مسیریابی موسیقایی هدایت می‌کند.
در نهایت، بند یا فراز موسیقایی، واحدی بنیادی در آهنگسازی است که با تکیه بر اصول مکمل بودن اعضا و خاتمه با فرود، به قطعات موسیقی نظم و معنا می‌بخشد. درک این واحد برای تحلیل و خلق آثار موسیقایی ضروری است، زیرا بسیاری از فرم‌های موسیقایی بزرگتر، از ترکیب و تکرار همین بندهای موسیقایی شکل می‌گیرند. این ساختار، چه در موسیقی کلاسیک و چه در سبک‌های معاصر، ستون فقرات بسیاری از ساخته‌های شنیداری را تشکیل می‌دهد و به خلق تجربه‌ای منسجم و رضایت‌بخش برای شنونده کمک می‌کند.