این واژه که ریشه‌ای عربی دارد، در لغت به معنای آواز گردانیدن است و در منابع کهن فارسی نظیر تاج المصادر بیهقی و زوزنی به همین مفهوم اشاره شده است. این اصطلاح، بیانگر عملی است که در آن فرد یا پرنده‌ای، آوای خود را به شکلی موزون و دلنشین، با زیر و بم‌های متنوع و زیبا درمی‌آورد. این تغییر و تحول در صدا، نه تنها از یکنواختی آن می‌کاهد، بلکه به آن حالتی مطبوع و گوش‌نواز می‌بخشد.
در فرهنگ‌های لغت متاخرتر، همچون منتهی الارب و اقرب الموارد، معادل‌هایی چون اغراد و تغرد برای این واژه ذکر شده‌اند که همگی بر مفهوم اصلی تغییر و تنوع در آواز تاکید دارند. آنندراج و ناظم الاطباء نیز با تفصیلی بیشتر، تغرید را به بلند برداشتن آواز و طرب‌انگیز ساختن و در گلو گردانیدن آواز تعریف کرده‌اند. این توصیفات، به وضوح نشان می‌دهند که تغرید فراتر از صرفاً یک آواز ساده است؛ بلکه شامل نوعی مهارت و هنر در استفاده از حنجره و ایجاد الحان دلنشین است که شنونده را به وجد می‌آورد.
بنابراین، تغرید را می‌توان به عنوان یک فرایند صوتی پیچیده و هنرمندانه در نظر گرفت که در آن، صدا با ظرافت و مهارت خاصی کنترل و تغییر داده می‌شود تا جلوه‌هایی از طرب، زیبایی و گوناگونی را به نمایش بگذارد. این واژه، هم در توصیف آوای پرندگان به کار می‌رود که با چهچهه‌های دلنشین خود طبیعت را زنده می‌کنند و هم در مورد انسان‌هایی که با نوای خوش خود، محافل را گرم و دل‌ها را شاد می‌کنند. به طور کلی، تغرید نمادی از پویایی و زیبایی در هنر آوازخوانی و بیان موسیقایی است.
