غژیدن. [ غ َ دَ ] ( مص ) نشسته به راه رفتن ، چنانکه طفلان و مردمان شل به راه روند. ( از برهان قاطع ) ( آنندراج ). به زانو و دست و سرین رفتن کودک. ( از فرهنگ رشیدی ) ( آنندراج ) ( انجمن آرا ). نشسته به سرین راه رفتن است به طور اطفال.( غیاث اللغات ). نشسته راه رفتن ، مانند کودکان و مردمان شل. ( ناظم الاطباء ). لغتی در خزیدن : راست غژ؛ یعنی راست رو. کژغژ؛ یعنی کج رو. ( حاشیه برهان قاطع چ معین ). || بر یکدیگر نشستن به سبب جنسیت. ( برهان قاطع ) ( آنندراج ). در یکدیگر نشستن. ( فرهنگ رشیدی ). برهم نشستن و برهم چسبیدن. ( فرهنگ هندوشاه از جهانگیری ). برهم نشستن دو چیز که برهم نهی : زاغ بیابان گزید، خود به بیابان سزید باد به گل بروزید، گل به گل اندرغژید.کسائی ( از فرهنگ اسدی ) ( رشیدی ). || طبقه طبقه به روی هم گذاشتن و چیدن. ( برهان قاطع( آنندراج ). || خراب شدن. || زیاد کردن. ( ناظم الاطباء ). || خزیدن. ( از فرهنگ اسدی ) ( برهان قاطع ) ( فرهنگ جهانگیری ) ( آنندراج ).به معنی مطلق خزیدن. ( فرهنگ رشیدی ) ( انجمن آرا ) : بنگر که این غژیدن پوشیده یاقوت سرخ و عنبر سارا شد.ناصرخسرو.باز حس کژ نبیند غیر کژ خواه کژغژپیش او یا راست غژ.مولوی ( از آنندراج ) ( جهانگیری ) ( رشیدی ) ( فرهنگ نظام ).لنگ و لوک و چفته شکل و بی ادب سوی او میغژ و او را می طلب.مولوی.چون ابر دی گریان شدم وز برگ و بر عریان شدم خواهم که ناگه درغژم ، خوش در قبای آشتی.مولوی ( از جهانگیری ).به شیر خوردن بالیده تر شود همه روزغنودنش به پرند و غژیدنش به حریر.سروش اصفهانی.غژیدن. [ غ ِ دَ ] ( مص ) کشیدن ( بر زمین و جز آن ). ( از فرهنگ شعوری ج 2 ورق 187 ب ).
فرهنگ معین
(غَ دَ ) ۱ - (مص ل . ) خزیدن . ۲ - به هم چسبیدن . ۳ - (مص م . ) طبقه طبقه روی هم گذاشتن .
فرهنگ عمید
۱. خود را روی زمین کشیدن، نشسته روی زمین خزیدن: گر تو باشی راست ور باشی تو کژ / پیشتر می غژ بدو واپس مغژ (مولوی: ۲۴۳ )، باز حس کژ نبیند غیر کژ/ خواه کژ غژ پیش او یا راست غژ (مولوی: ۶۱۵ ). ۲. بر روی هم افتادن دو چیز: زاغ بیا بان گزید، خود به بیابان سزید / باد به گُل بر وزید، گُل به گِل اندر غژید (کسائی: ۳۳ ).
فرهنگ فارسی
۱ - ( مصدر ) نشسته راه رفتن چنانکه کودکان و مردم شل و زمین گیر روند خزیدن ۲ - برهم نشستن دو چیز بهم چسبیدن ۳ - ( مصدر ) طبقه طبقه روی هم گذاشتن .
