تصلیه

لغت نامه دهخدا

( تصلیة ) تصلیة. [ ت َ ی َ ] ( ع مص ) ( از «ص ل و» ) دوم آمدن اسب در سبق. ( تاج المصادر بیهقی ). دوم اسب رهان گردیدن یعنی تالی شدن سابق را. || راندن خر ماده را و درآوردن بر راه. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ) ( از اقرب الموارد ). || نماز کردن. ( تاج المصادر بیهقی ) ( زوزنی ) ( دهار )( ترجمان جرجانی ترتیب عادل بن علی ). نماز گزاردن. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ) ( آنندراج ) ( از اقرب الموارد ). || درود دادن. ( تاج المصادر بیهقی ) ( زوزنی ). درود فرستادن. ( ترجمان جرجانی ترتیب عادل بن علی ). درود گفتن. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( ناظم الاطباء ) ( از اقرب الموارد ). || ( از «ص ل ی » ) در آتش افکندن و سوختن. ( تاج المصادر بیهقی ). در آتش درآوردن. ( زوزنی ) ( ترجمان جرجانی ترتیب عادل بن علی ). به آتش درانداختن و به آتش درآوردن و مقیم گردانیدن درآن. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( ناظم الاطباء ): و تصلیةُ جحیم. ( قرآن 56 / 94 ). || راست کردن چوب به آتش. ( تاج المصادر بیهقی ). راست کردن عصا و چوب را به آتش. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( ناظم الاطباء ).

فرهنگ فارسی

دوم آمدن اسب در سبق راندن خر ماده را و در آوردن بر راه

دانشنامه اسلامی

[ویکی الکتاب] معنی تَصْلِیَةُ جَحِیم: داخل کردن در آتش به حدی که نهایت درجه حرارت آتش را لمس کند
ریشه کلمه:
صلی (۲۵ بار)
«تَصْلِیَة» از مادّه «صلی» (بر وزن سعی) به معنای سوزاندن و داخل شدن در آتش است; اما «تَصْلِیَه» تنها به معنای سوزاندن می آید.