بهاءالدین اربلی. [ ب َ ئُدْ دی ن ِ اَ ب ِ ] ( اِخ ) علی بن عیسی اربلی. از شعراو محدثین و منشیان شیعی عراقی بود. وی در بغداد مشاغل دیوانی داشت ، و در خدمت عطاملک جوینی بود. اثر معروفش کتاب کشف الغمه است بزبان عربی در شرح حال ائمه ٔاثناعشریه که در 687 هَ. ق. آنرا بپایان رسانیده و همین کتاب باعث شهرت او در نزد شیعه است. ( دایرة المعارف فارسی ). رجوع به اعلام زرکلی ج 2 ص 684 شود.
دانشنامه عمومی
بهاءالدین علی اربلی ( ۱۲۱۳م - ۱۲۹۲م ) ادیب، شاعر و نویسنده عراقی در سدهٔ هفتم هجری بود. او با نسب های «شیبانی» و «هکّاری» نیز شناخته می شود. سبک او ترسّل بودهاست و در برخی اشعارش، مدح «اهل بیت» دیده می شود، همچنین رثا، غزل و خمریات نیز سروده است. از آثار اوست «رسالة الطَیف»، «کشف الغُمّة فی معرفة الأئمة»، «التذکرة الفخریة»، «نُزهة الأخبار فی ابتداء الدنیا و قدر القویّ الجبّار»، «مقامات»، «رسائل»، «جلوة العشاق و خلوة المشتاق». گفته شده که بهاءالدین اربلی، در سال ۶۵۷ هجری به عنوان منشی عطاملک جوینی حاکم عراق منسوب شده است.
