معنی بتکوب | لغت یاب

بتکوب

لغت نامه دهخدا

بتکوب. [ ب َ ] ( اِ ) ریچالی است که از گوزمغز و سیر و ماست و شبت سازند و خورند. ( انجمن آرای ناصری ) ( از فرهنگ نظام ) ( ناظم الاطباء ) ( آنندراج ). ریچالی است که از مغز گوز و سیر و ماست کنند ترش باشد. ( فرهنگ اسدی ) ( اوبهی ). بتلوب. ( برهان قاطع ). نوع حلوائی است که با عسل و شیر ومغز گردو درست کنند. ( از فرهنگ شعوری ) :
بسنده نکردم به بتکوب خویش
بر آن شدم کز منش سیر بیش.خجسته سرخسی.بکنی و بخسم خورد وز آن شود مست و خراب
زاب تتماجی که باشد سرد و بی بتکوب و سیر.سوزنی.بر دشمن در او شد روز تیره و زغم
لوزینه در مذاقش بتکوب می نماید.شمس فخری.