لغت نامه دهخدا ورزگر. [ وَ گ َ ] ( ص مرکب ) برزگر. زارع. ( ناظم الاطباء ). کشاورز. ورزکار است که زراعت کننده باشد. ( آنندراج ) : ز شاهانی ار پیشه ور گوهری پدر ورزگر داری ار لشکری.اسدی.
فرهنگستان زبان و ادب {operator} [زیست شناسی] توالی ای در یکی از دو انتهای ورزه که با عمل فرونشانی، رونویسی ورزه را تنظیم می کند
