هتاخ

لغت نامه دهخدا

هتاخ. [ هََ ت ْ تا ] ( الَ... ) ( اِخ ) قلعه مستحکمی است در دیاربکر نزدیک میافارقین. ( از معجم البلدان ج 5 ص 392 ).

هَتاخ
نام خواجۀ رابط میان اِستِر و هامان. او در جریان توطئۀ هامان برای کشتن یهودیان در زمان خِشیارشا در کتاب مقدس از آن آگاه شد.