لغت نامه دهخدا نسک خوان. [ ن ُ خوا / خا ] ( نف مرکب )که نسک خواند. که اوستا خواند. زردشتی : چه مایه زاهد پرهیزگار صومعگی که نسک خوان شد از عشقش و ایارده گوی.خسروانی.
فرهنگ فارسی ( صفت ) اوستاخوان : چه مایه زاهد( و ) پرهیزگارصومعگی که نسک خوان شدبرعشقش وایارده گوی . ( خسروانی مزدیسنا.۹٠ )
