دانشنامه اسلامی
واژه «موسیقی» در زمان عباسیان و با تأسیس بیت الحکمه و نهضت ترجمه، جایگزین واژه غناء شده است. امروزه واژه «موسیقی» به معنای صدای ابزارهای موسیقی و «غناء» به معنای آواز همراه با موسیقی است. در قرآن، واژه غناء نیامده است و در کتب فقهی، به تبع روایات حرمت غناء، با استفاده از همین واژه درباره انواع موسیقی سخن گفته می شود؛ بویژه در کتاب ها یا سرفصل «مَکاسِب مُحَرَّمه» (کسب و کارهای حرام). برخی از فقهاء متقدم، مفهوم غناء را شامل موسیقی (ساز) هم می دانند. از جمله شیخ طوسی می گوید: «غناء حرام است؛ چه صدای آوازخوان باشد و چه صدای آلات موسیقی مانند نی و عود و تنبور».
با ظهور ابزار جدید موسیقی، فقیهان متأخر نیز درباره ماهیت غناء بحث کرده اند و آن را شامل موسیقی دانسته اند؛ از جمله، میرزا یوسف آقا مجتهد اردبیلی، از فقهای قرن چهاردم هجری، درباره حکم شنیدن غناء از طریق گرامافون و تلفن بحث می کند که آیا غناء از عوارض صوت است، آیا حقیقت صوت، فقط صدای حاصل از انسان است یا شامل صدای دیگر صاحبان روح مانند ملک و جن و حتی صدای حاصل از اجسام و جمادات می شود یا خیر؟ ابن خلدون نیز درباره هنر و مهارت موسیقی (صناعة الغناء) سخن گفته است و آن را از جنس تقطیع صوت می داند که می تواند در کلام و صوت انسان (مانند شعر) و نیز آلات موسیقی جاری گردد.
