دانشنامه اسلامی
سیّدعبداللّه حائری اصفهانی متخلّص به «حالی (حسابی)» فرزند سیّدیحیی، از شعراء و فضلای قرن دوازدهم هجری در اصفهان بود است.وی از سادات حائری و صاحب فضایل و کمالات باطنی و ظاهری بوده، خط نسخ را نیکو می نوشته و شعر خوب می گفته است. دیوانش قریب پنج هزار بیت بوده و این بیت از اوست: "زبان خموش و بردن رازم از دل افتاده است ••• ز شمع کشته ام آتش به محفل افتاده است".
وفات
او به سنّ کهولت در سال ۱۱۲۶ق در اصفهان وفات یافته و در تخت فولاد نزدیک مسجد مصلی مدفون شده است.
مهدوی، سیدمصلح الدین، دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج۲، ص۷۸۹-۷۹۷.
۱. ↑ مهدوی، سیدمصلح الدین، دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج۲، ص۷۸۹-۷۹۷.۲. ↑ حزین لاهیجی، محمدعلی، تذکره المعاصرین، ص۱۹۰.۳. ↑ نصرآبادی، محمدطاهر، تذکره نصرآبادی، ج۱، ص۴۸۷.۴. ↑ داغستانی، واله، تذکره ریاض الشعراء، ج۱، ص۶۷۱.
منبع
...
