زهکونی. [ زِ ] ( اِ مرکب ) آن است که شخص پای خود را به ضرب و زور هرچه تمامتر به نشستنگاه دیگری زند. ( برهان ) ( ناظم الاطباء ) ( آنندراج ). نوک پایی که به کفل کسی کوبند. تیپا. اردنگ.زفکنه. ( فرهنگ فارسی معین ). اُم کیسان. اردنگ. تی پا. زِفْکِنه. زُفْکِنه. ( یادداشت بخط مرحوم دهخدا ).
