زنمه

لغت نامه دهخدا

( زنمة ) زنمة. [ زَ ن َ م َ ] ( ع اِ ) تره ای است. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( از اقرب الموارد ). نوعی از تره. ( ناظم الاطباء ). || دروش گوش گوسپند و شتر که پاره ای از گوش آن بریده ، معلق گذارند و یفعل ذلک بالکرام من الابل و غیرها. ( منتهی الارب ) ( از آنندراج ) ( ناظم الاطباء ) ( از اقرب الموارد ).
- زنمتاالاذن ؛ دوتندی متصل نرمه خرک گوش. ( منتهی الارب ) ( از آنندراج ) ( از اقرب الموارد ) ( از ناظم الاطباء ) .
- زنمتاالفوق ؛ هر دو طرف سوفار تیرو یسکن نونه. ( منتهی الارب ) ( از ناظم الاطباء ) ( از اقرب الموارد ). هر طرف سوفار تیر و باین معنی به سکون نون هم آمده. ( آنندراج ).
- هو العبد زنمة ؛ مانند هو العبد زلمة است ، در لغات و معانی که گذشت. ( منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ). رجوع به زلمةشود.
|| زنمةالشجر؛ تندی که پیش از خوشه یا برگ پدید آید. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( ناظم الاطباء ).
زنمة. [ زَ م َ / زُ م َ / زَ ن َم َ / زُ ن َ م َ ] ( ع اِ ) قد و قامت و اندام مرد. || ( ق ) فی الحقیقة و براستی. || البته. ( ناظم الاطباء ). || یقال : هو العبد زنمة؛ ای زلمة. رجوع به زلمة شود. ( از ناظم الاطباء ).

فرهنگ معین

(زَ نَ مَ یا مِ ) [ ع . زنمة ] (اِ. ) پاره ای از گوش شتر یا گوسفند که بریده آویزان کنند.

ویکی واژه

زنمة
پاره‌ای از گوش شتر یا گوسفند که بریده آویزان کنند.