درنگادرنگ

لغت نامه دهخدا

درنگادرنگ. [ دَ رَ دَ رَ / دِ رَ دِ رَ ] ( اِ صوت ) ( از: درنگ + َا + درنگ ) ترنگاترنگ. آواز کردن زه کمان. ( ناظم الاطباء ). صدای طبل و کوس که پیاپی بنوازند. ( از شعوری ج 1 ص 439 ) :
ببستند بر بختیان طبل جنگ
به گردون برآمد درنگادرنگ.مولانا هاتفی ( از شعوری ).