ایینه ٔ پیل

لغت نامه دهخدا

( آیینه پیل ) آیینه پیل. [ ن َ / ن ِ ی ِ ] ( ترکیب اضافی ، اِ مرکب ) آینه پیل :
ز آیینه پیل و هندی درای
خروش و نوا رفته تا دور جای.شمسی ( یوسف و زلیخا ).ز آیینه پیل و زنگ شتر
صدف را شبه رست بر جای دُر.نظامی.شغبهای آیینه پیل مست
همه شانه بر پشت پیلان گسست.نظامی.و رجوع به آینه پیل شود.

فرهنگ معین

( آیینة پیل ) ( ~ء ) (اِمر. ) ۱ - طبل یا دُهُل بزرگ که آن را بر پیل می نواختند. ۲ - جرس و زنگی که بر پیل می آویختند.

فرهنگ فارسی

( آیینه پیل ) آینه پیل