دانشنامه اسلامی
مفسران ذیل آیه ۵۰ سوره احزاب از زنی به نام ام شریک یاد کرده اند که خود را به پیامبر (صلی الله علیه وآله وسلم) هبه کرد. در نام، نسب، همسر و حتی قبیله او اختلاف است. برخی او را غزیه، دختر جابر بن حکیم دوسی از تیره ازد می دانند. ابن سعد نیز بر این نظر است. برخی وی را دختر دودان بن عوف بن جابر از بنی عامر بن لؤی می شناسانند. بلاذری او را دختر دودان بن عوف بن عمرو می داند. برخی نام او را غُزَیْله آورده اند.
اسامی و القاب
تعدد نام، نسب و کنیه او برخی را به تعدد مصداق معتقد ساخته است؛ امّا ابن حجر، پس از معرفی سه امّ شریک، با لقب های انصاری، دوسی، و قریشی عامری، نتیجه گرفته که امّ شریک، زنی از اهل قریش است و به جهت ازدواجش با دوس، به آنان منسوب شده، و بعد در میان انصار ازدواج کرده و به آنان نسبت یافته است ، گرچه قول به این که او از انصار و از تیره بنی نجار بوده نیز وجود دارد ، به هر روی وی همسر ابوالعکر ازدی، حلیف عامربن لؤی بود. جزئیات زندگی امّ شریک چندان روشن نیست و داستان های کرامت گونه ای که درباره اش آورده اند جای تأمل دارد، به ویژه آن که ناقل همه آن ها خود اوست. خود وی می گوید:وقتی قومش، از اسلام آوردن او آگاه شدند، وی را گرفته و بستند و در بادیه بر شتر برهنه سوار کردند و سه روز از خوراک بازش داشتند تا از دین دست بردارد؛ امّا لطف ویژه الهی، او را از سختی و تشنگی رهایند، به گونه ای که مشرکان همراه او، به حقانیت اسلام پی برده و مسلمان شدند.
بعد از اسلام
امّ شریک پس از اسلام در پی کسی بود که با او همراه شود تا در مدینه به پیامبر (صلی الله علیه وآله وسلم) بپیوندد. از یهودیانی که به آن سوی در حرکت بودند، خواست تا با آن ها همراه شود و چون امّ شریک خواست آبی بردارد یک یهودی مانع شد و گفت:همه چیز با ما همراه است. بدین گونه با آنان همراه شد و در میان راه چون تشنگی بر او غالب شد، از آنان آب طلبید؛ امّا آنان به شرط یهودی شدن، آب در اختیارش می نهادند. امّ شریک نپذیرفت و به کناری رفت و خفت و در این هنگام مورد لطف ویژه خداوند قرار گرفت و سیراب شد.
ازدواج با پیامبر
...
