دانشنامه اسلامی
لقبش حذاء به معنی کفشگر است. ابومحمد از مردم شیراز بوده و در محله باغ نو آن شهر به کفش دوزی می پرداخته است. از زندگی و نحوه سیر و سلوک او اطلاع دقیقی در دست نیست، جزآنکه شاگرد و مرید ابوعمرو اصطخری بوده است. اعتقاد او در حق استادش چنان بود که برای حل مشکلات عرفانی خویش از شیراز به اصطخر می رفت.
← مصاحبت با مشایخ معاصر
(۱) عمر ابن ملقن، طبقات الاولیاء، به کوشش نورالدین شریبه، بیروت، ۱۴۰۶ق/۱۹۶۸م.(۲) احمد ابونعیم اصفهانی، حلیه الاولیاء، بیروت، ۱۳۵۷ق/۱۹۳۸م.(۳) خواجه عبدالله نصاری هروی، طبقات الصوفیه، به کوشش عبدالحی حبیبی، کابل، ۱۳۴۱ش.(۴) عبدالرّحمن جامی، نفحات الانس، به کوشش مهدی توحیدی پور، تهران، ۱۳۳۶ش.(۵) معین الدین جنید شیرازی، شد الازار، به کوشش محمد قزوینی و عباس اقبال، تهران، ۱۳۲۸ش.(۶) علی دیلمی، سیرت الشیخ الکبیر ابوعبدالله ابن الخفیف الشیرازی، به کوشش، اشیمل-طاری، ترجمه رکن الدین یحیی بن جنید شیرازی، تهران، ۱۳۶۳ش.(۷) روزبهان بقلی، شرح شطحیات، به کوشش هانری کربن، تهران، ۱۳۶۰ش/۱۹۸۱م.(۸) احمد زرکوب شیرازی، شیرازنامه، به کوشش اسماعیل واعظ جوادی، تهران، ۱۳۵۰ش.(۹) محمد سلمی، طبقات الصوفیه، به کوشش یوهانس پدرسن، لیدن، ۱۹۶۰م.(۱۰) شرف الدین ابراهیم بن صدرالدین، تحفة العرفان فی ذکر سید الاقطاب روزبهان، روزبهان نامه، به کوشش محمدتقی دانش پژوه، تهران، ۱۳۴۷ش.(۱۱) عبداللطیف بن صدرالدین ابی محمد روزبهان ثانی، روح الجنان فی سیرة الشیخ روزبهان، به کوشش محمدتقی دانش پژوه، تهران، ۱۳۴۷ش.(۱۲) عبدالکریم قشیری، الرسالة القشیریة، به کوشش انصاری شافعی، قاهره، ۱۳۷۹ق/۱۹۵۹م.
