دانشنامه اسلامی
وی در دمیره از توابع دمیاط متولد شد.
یاقوت ، بلدان ، ج۲، ص۶۰۲.
ابن شکر مذهب مالکی داشت و نزد فقهای مالکی آن روزگار به تحصیل پرداخت . نخست در قاهره نزد ابوبکر عتیق بجایی ، و پس از آن در اسکندریه نزد ابوالقاسم مخلوف بن علی معروف به ابن جاره ، امام ابوطاهر اسماعیل بن مکی ابن عوف زُهری ، ابوالطیب عبدالمنعم بن یحیی بن مَخلوف حِمیری و ابوالحسین محمد بن احمد بن ابی نوح نَوی درس خواند. از چندتن از اساتید شام همچون حافظ ابوطاهر احمد بن محمد اصفهانی و ابوالحسین احمد بن حمزة بن علی سُلَمی و مانند ایشان حدیث آموخت و از ابن سُلَمی ، ابوعبدالله محمد بن علی بن صَدقة حَرّانی ، ابومحمد عبدالرحمان بن علی بن مسلَم لَخْمی ، ابوالفضل اسماعیل بن علی بن ابراهیم حَنْرَوی و مانند ایشان اجازه روایت حدیث گرفت . چند تن از علمای مصر نیز مانند علاّمه ابومحمد عبدالله بن بَرّی بن عبدالجبار نحوی و ابوالقاسم هِبَةالله بن علی بن سعود انصاری (بوصیری ) و ابوعبدالله محمد بن حَمْد بن حامد ارتاحی به او اجازه روایت دادند. پس از آن مدتی در دمشق و قاهره و شهرهای دیگر به روایت حدیث اشتغال داشت .
منذری ، عبدالعظیم ، ج۳، ص۱۵۷، التکملة لوفیات النقلة، به کوشش بشار عواد معروف ، بغداد، ۱۴۰۵ق /۱۹۸۴م .
به درستی دانسته نیست که ابن شکر در چه سالی به خدمت دیوان درآمده است . مقریزی نوشته است وی در دهم صفر ۵۸۰ در قاهره دیوان ( استیفاء ) را از ابن عثمان گرفت و حساب او را تسویه کرد.
مقریزی ، احمد، ج۱، ص۸۸، السلوک ، به کوشش محمد مصطفی زیاده ، قاهره ، ۱۹۵۶م .
...
