دانشنامه اسلامی
زبانهایی که گفته اند از آنها لغاتی وارد قرآن شده است:
1-حبشی، 2- عبری، 3- فارسی، 4- نَبَطی، 5- قِبْطی، 6- سریانی، 7- یونانی، 8- هندی، 9- رومی، 10- ترکی، 11- بربر.
لغات غیرعربی (بیگانه) در قرآن:
أبّ ، أبابیل ، إبراهیم ، إبریق ، إبریق ، إبلیس ، اَجْرُ ، أحبار ، آدم ، ادریس ، أراِئک ، إرَم ْ، آزِر ، اَساطیر ، أسباط ، إسْتَبْرَقْ ، اِسْحق ، إسرائیل ، اُسِّسَ ، اَسْلَمَ ، إسمعیل ، الْاَعْراف ، ألله ، اَلّلهُمَّ ، إلیاس ، اَلْیَسَع ، اُمَّة ٌ، اَمْرُ ، اَمْشاجْ ، آمَنَ ، انجیل ، آیة ، ایوب ، باب ، بابِل ، رَکَزَ ، بَرَءَ ، بَرْزَخ ، بُرْهان ، بُرُوجْ ، بَشَّرَ ، بَطَلَ ، بَعْل ، بَعیْر ، بِغالْ ، بَلَد ، بَنّاء ، بُنْیانْ ، بُهْتانْ ، بِهیمَة ، بُور ، بَیْع ، تابْ ، تابُوت ، تُبَّعْ ، تَتْبیرْ ، تِجارة ، تَجَلَّی ، تَسْنِیْم ، تَفْسیرْ ، تَنُّورْ ، تَوّابْ ، توراة ، تین ، جَوابٌ ، جالُوت ، حُبّ ، جِبْتْ ، جبرئیل ، جَبینْ ، جِزْیَة ، جَلابِیبْ ، جَهنّم ، جُودی ، حِصنْ ، حِطّة ، حَواریُّون ، حوبْ ، حُور ، حَنیفْ ، خُبْزْ ، خَرْدَلْ ، خَلاقْ ، خِنْزیرْ ، خَیْمَة ، داوُدْ ، دِرْهَمْ ، دِهاقْ ، دینارْ ، رَبّ ، رِبّانی ، رِبْحْ ، رَجیمْ ، الرحمن ، رَحیق ، رِقّ ، اَلرَّقیمْ ، رُمّانْ ، روضة ، اَلرُّومْ ، زَبُور ، زُجاجة ، زُخْرُف ، زِرابِیّ ، ز کریّاء ، زَکاة ، زِنْجیلْ ، زُور ، زیتْ ، ساعة ، سامِریّ ، ساهِرَة ، سَباء ، سَبْتْ ، سَبیلْ ، سِجِّل ، سِجّیلْ ، سٌحْتْ ، سِراج ، سُرادِق ، سِربال ، سَرْد ، سَطْر ، سِفْر ، سَفینَة ، سَکَرَ ، سِکّینْ ، سَکینَة ، سِلْسِلَة ، سُلطان ، سَلْوی ، سُلِیْمان ، سُنْدُسْ ، سَوْط ، سیناءْ ، شِعْری ، شَهْر ، شَیْطان ، اَلصّابِئُونْ ، صُحُف ، صِراط ، صَرْحْ ، صَنَم ، صُواعْ ، صَوامِعْ ، طاغوت ، طالوت ، طُوبی ، طُور ، طُوفان ، عَبْقَرَیّ ، عَتیقْ ، عَروُبْ ، عَزَیْر ، عِفْریتْ ، عِمْرانْ ، عَنکبوت ، عیسی ، فَخّار ، فُراتْ ، فِرْدُوسْ ، فِرْعَون ، فَلَق ، فیلْ ، قارون ، قُدُس ، قِرطاس ، قُرَیش ، قِسْطْ ، قِسْطاسْ ، قَصْر ، قَطْران ، قَمیص ، کأسْ ، کافُور ، کاهِنْ ، کُرْسِیّ ، کَنْزْ ، کُوب ، لاتْ ، لَوْح ، مائِدَة ، ماعُونْ ، مِثقال ، المَجُوس ، مَرْجانْ ، مَرْیَمْ ، مِسْکْ ، مَسْجِد ، مَسیْح ، مِشکاة ، مِصْر ، مِقْلاد ، مَلَکُوت ، مَنْقُوش ، مواخِرْ ، مُؤْتَفِکَة ، مُوسی ، مِیکال ، نُحاس ، نُسْخَة ، نَصاری ، نَمارِق ، نُوحْ ، نُونْ ، هارُون ، هامانْ ، هاوِیَة ، وَزیرْ ، یأجوجْ و مأجوجْ ، یاقُوتْ ، یَعْقُوب ، یَغُوثْ ، یَقْطین ، یَمّ ، یَهُودْ ، یُوسُف ، یُونُس
یَمَنْ: در چند سوره از قرآن با کشور یَمَنْ (واقع در جنوب غربی جزیرة العرب) مواجه می شویم. از جمله: با اسم (سَبَاءْ) در سوره ای به همین نام . و تذکّر خرابی شهر مَأْرَبْ که پایتخت سباء بوده و به وسیله ی سیل عِرَم) که سدّ عِرَم را سدّ مأرب و سدّ سباء نیز می گویند.) یا واقعه ی سلطنت زنی به عنوان ملکه ی سباء که در سوره ی نمل ذکر شده است و نام این زن طبق مشهور (بلقیس) بوده است. تُبَّعْ که نامش در سوره های (دخان) و (ق) آمده است. باغ حَرْدْ و سوختن آن که در سوره قَلَمْ آمده است. گروه شهر (حاضورا) که هلاک شدند و در سوره ی حج آیه ی 45 ذکر شده است. اصحاب اُخْدُودْ (نصاری نَجران) . اصحاب فیل، به سرکردگی (اَبْرَهه) که در یمن عبادتگاهی ساخت و با فیل و لشکر برای تخریب خانه ی خدا به مکّه آمد و در سوره ی فیل مذکور است. در مورد قریش که برای تجارت به یمن رفتند و در سوره ی قریش (ایلاف) آمده است. آمدن نصارای نَجران به مدینه که پیامبر (ص) آنها را به مباهله دعوت کرد و آنها امتناع ورزیدند و با پیامبر (ص) مصالحه کردند، که در سوره ی آل عمران مذکور آمده است.
