دانشنامه اسلامی
وحدت نوعی متعلق یقین و شک، عبارت است از وحدت مفهومی متعلق یقین و شک، به گونه ای که متعلق یقین و شک، اگر چه در خارج به دو وجود موجود است، اما از آن جا که وحدت مفهومی داشته و هر دو از افراد یک مفهوم کلی به شمار می رود از وحدت برخوردار است؛ در نتیجه، وحدتی که در باب متعلق یقین و شک در استصحاب مراد است تحقق می یابد.
اقوال اصولیان
اصولیون در این که وحدت نوعی متعلق یقین و شک، برای جریان استصحاب کافی است یا نه، اختلاف دارند، برخی مانند مرحوم «مظفر» وحدت نوعی را کافی ندانسته و وحدت خارجی را ضروری می دانند، با این استدلال که وحدت نوعی به معنای وحدت مفهومی است، در حالی که معنای استصحاب این است که مستصحب در خارج باقی است و آثار شرعی هم، در خارج بر آن مترتب است، و نفس ماهیت من حیث هی مراد نیست؛ برای مثال، اگر نسبت به کلی نجاست یقین وجود داشته باشد و سپس درباره برداشته شدن آن شک شود، اما درباره فرد خارجی آن که نجاست از نوع خون است یا بول تردید به وجود آید، با این که مستصحب (متعلق شک و یقین) وحدت نوعی دارد، به دلیل آن که وحدت شخصی خارجی ندارد، استصحاب جاری نمی گردد.
