دانشنامه اسلامی
نام اصلی اثر روشن نیست، از این رو کسانی که آن را منتشر کرده اند نامی برگرفته از مقدمه مؤلف برای آن برگزیده اند. در مقدمه کتاب می خوانیم: «فهذه أحادیث مسندةٌ مما تواتر و صحّ و حسُن من أسنی مناقب الأسد الغالب، مفرق الکتائب و مظهر العجائب، لیث بن غالب أمیرالمؤمنین أبی الحسن علی بن أبی طالب کرم الله وجهه...». نخستین چاپ این اثر که به سال 1324ق در مکه منتشر شده، با نام «اسنی المطالب فی مناقب سیدنا علی بن ابی طالب» عرضه شده است. محمد هادی امینی از روی همین نسخه چاپی و با مقدمه و تعلیقات خود، به سال 1402ق کتاب را در اصفهان منتشر می کند. کتاب دیگری با عنوان «اسمی المناقب فی تهذیب اسنی المطالب فی مناقب الامام امیرالمؤمنین علی بن ابی طالب(ع)، تألیف محمد بن محمد جزری شافعی» با تصحیح مرحوم محمد باقر محمودی منتشر شده است. جدیدترین چاپ این کتاب مربوط به سال 1426ق است که از سوی دارالکتب العلمیه بیروت با عنوان «مناقب الأسد الغالب، ممزق الکتائب و مظهر العجائب، لیث بن غالب أمیرالمؤمنین أبی الحسن علی بن أبی طالب» منتشر شده و این نام هم برگرفته از مقدمه است. در ادامه این چاپ که با مقدمه و تصحیح علی احمد عبدالعال الطهطاوی صورت گرفته، کتاب خصائص امیرالمؤمنین(ع) از نسائی نیز درج شده است. آنگونه که پیداست طهطاوی نسخه ای خطی در اختیار داشته که غیر از نسخه چاپ مکه است که مرحوم امینی هم از آن بهره برده است. البته اشتباه چاپ بیروت که بر روی جلد کتاب، مؤلف را محمد بن عبدالله بن جزری ثبت کرده و مرگ او را بعد از سال 660 نوشته، سبب اشتباه می شود. در حالی که همگان مرگ وی به سال 833 ثبت کرده اند.
بنا به شمارش طهطاوی، تعداد احادیث این کتاب 95 است که همه آنها با بیان سلسله کامل اسناد نقل می شود.
بخشی از این اخبار به نقل از خود آن حضرت از رسول خداست اما در این میان روایاتی که از نظر شیعه نادرست است هم آمده است، مانند روایتی که شیخین را بزرگ پیران بهشت می داند یا حدیثی که از ظهور رافضه پیش گویی می کند و به پیامبر(ص) نسبت داده اند.
مؤلف پس از نقل هر روایت، ضمن اشاره به منابع آن، به درایت و جرح و تعدیل راویان توجه داده و در این باره به تفصیل گراییده است. بنابراین کتاب حاضر فقط نقل روایت نیست و اظهار نظرهای مؤلف را هم در بر دارد.
محمد هادی امینی که از محققان معاصر است، در پاورقی های مفصل این اثر، آدرس احادیث را استخراج و همچنین ترجمه مختصری از راویان و منابع شرح حال آنان را ذکر کرده و در مواردی به نقد روایات می پردازد.
