عشق عقلی. [ ع ِ ق ِ ع َ ] ( ترکیب وصفی ، اِ مرکب ) ( اصطلاح فلسفه ) عشقی است که مبداء آن توجه به ذات حق تعالی باشد و مخصوص مقربان درگاه اوست. ( فرهنگ علوم عقلی ).
فرهنگ فارسی
در اصطلاح فلاسفه عشقی است که مبدا آن توجه به ذات حق تعالی باشد و مخصوص مقربان درگاه اوست
