لغت نامه دهخدا شهدبوسی. [ ش َ ] ( حامص مرکب ) شیرین بوسه بودن. بوسه شیرین داشتن : چو ویسه فتنه ای در شهدبوسی چو دایه آیتی در چاپلوسی.نظامی.
