دانشنامه اسلامی
خفری اندیشمندی دقیق النظر و در آن زمان از نفوذ اخلاقی و اجتماعی قابل توجّهی برخوردار بوده است. درباره مذهب وی اختلاف نظر است. قول غالب گویای این است که وی اهل تسنّن بوده، امّا شواهدی خلاف این را نشان می دهد.
شهرت خفری در منابع و تذکره ها بیشتر به عنوان حکیم و فیلسوف بوده و نه متکلّم، گرچه او دارای آثار کلامی نیز بوده است. اساسا شخصیّت خفری حتّی در شاخه حکمت و فلسفه چندان شناخته شده نیست تا چه رسد به موقعیت او در کلام. امّا گفتنی است که او علاوه بر این دو شاخه از علوم عقلی، به نجوم و هیئت نیز اشتغال داشته است؛ از آنجا که خفری فیلسوفی با ذوق و متألّه بوده، آرای وی در میان حکیمان و بزرگان علم مورد توجّه بوده است، چنان که بر حاشیه وی بر شرح قوشچی بزرگانی چون میر داماد، ملّا شمسای گیلانی، غیاثالدین منصور دشتکی، محمد بن حسین آقا جمال خوانساری، حسین بن ابراهیم تنکابنی و دیگران که قریب به 20 تن می باشند، حواشی و تعلیقاتی افزوده اند. همچنین ملّاصدرا حکیم پرآوازه و مؤسّس حکمت متعالیه در اسفار و شواهد الربوبیة از وی و برخی آرای او یاد کرده است.
خفری شاگردان بزرگی را در حوزه درس خود پرورانده است، از آن جمله، شاه طاهر بن رضی الدین کاشانی انجدانی حسینی است که به هند مهاجرت کرد. وی که شیعه امامی پرشوری بود، در نشر اندیشه شیعی در هند سهم بسزایی داشته است.
خفری در 942ق و یا در 957ق دیده از جهان فرو بست. از محلّ دفن او در منابع ذکری به میان نیامده است.
او آثار متعدّدی در فلسفه، کلام، منطق و هیئت از خود بر جای گذاشته که برخی از آنها به شرح ذیل است:
