حسین فنائی. [ ح ُ س َ ن ِ ف َ ] ( اِخ ) ابن شهاب الدین کازرگاهی هروی که در 874 هَ. ق. متولد شده. ملقب به کمال الدین بود و در دربار میرزا حسین بایقرا میزیست و کتاب «مجالس العشاق » را او در 908 هَ. ق. تألیف کرد و به نام حسین بایقرا نمود و در 1892 و 1894 م. به نام وی در هند چاپ شد. ( ذریعه ج 9 ص 848 ) ( از سعدی تا جامی ). خوندمیر گوید: امیرکمال الدین حسین پسر شهاب الدین اسماعیل طبسی الاصل است و مادرش از سادات نیشابور بود. به فنون و علوم متداول آشنا بود و شعر نیز میسرود. در زمان سلطان یعقوب ترکمان به تبریز شدو به هرات بازگشت و بتولیت مقبره خواجه عبداﷲ انصاری گمارده و در 904 هَ. ق. به صدارت حسین بایقرا منصوب شد و صاحب معروف به کبودجامه در این باره گفت : ای صدر قریشی لقب عالی قدر تاریخ صدرات تو شد «صدر قریش ». سپس خوندمیر تألیف دو کتاب «شرح منازل السائرین » و «مجالس العشاق » را به وی نسبت داده است. رجوع به رجال حبیب السیر ص 146 شود.
فرهنگ فارسی
ابن شهاب الدین کازر گاهی هروی ملقب به کمال الدین بود و در دربار میرزا حسین بایقرا میزیست و کتاب مجالس العشاق را تالیف کرد
