لغت نامه دهخدا
در هوای گلشنی صد ره چو مرغ بسته بال
کرده ام آهنگ پرواز و بجا افتاده ام.وحشی.- به جا افتادن عضو ؛ جبر عضو شکسته. بهبود یافتن استخوانی که از بند در رفته باشد. بصورت اولیه باز برده شدن :
رود از حب وطن آدم خاکی سوی خاک
عاقبت عضو ز جا رفته بجا می افتد.اشرف. || باز به بستر افتادن. از ناتوانی از پا افتادن. ( آنندراج ):
خسته درد و محبت را سر بیهوده نیست
بارها به گشته و دیگر بجا افتاده است.شفائی.دل خسته که به تدبیر تغافل به شد
باز پرهیز نکرده ست و بجا افتاده است.شفائی.|| بموقع افتادن متناسب برآمدن.
