دانشنامه اسلامی
انصرافی را که ناشی از غلبه وجود حصه یا فردی از ماهیت نسبت به حصه ها یا افراد دیگر آن در خارج باشد و خود لفظ در این انصراف دخیل نباشد، «انصراف بدوی» می گویند، مثل: انصراف لفظ « ماء » به « ماء الفرات » نزد اهل کوفه و به « ماء الدجله » نزد اهل بغداد، و این انصراف به خاطر غلبه وجودی ماء دجله و فرات در آن منطقه است.چنین انصرافی مانع از تمسک به اطلاق کلام نیست و با اندکی تامل از بین می رود.
