اندر زدن

لغت نامه دهخدا

اندرزدن. [ اَ دَ زَ دَ ] ( مص مرکب ) زدن.
- آتش اندرزدن ؛ سوزانیدن. ( یادداشت مؤلف ) :
سپه را سراسر بهم برزدند
ببوم و برش آتش اندرزدند.فردوسی.- بخواب اندرزدن ؛ بخواب زدن. خود را بخواب زدن :
چو سوزنی پس وی گوش خر زدن گیرد
بخواب خرگوشی اندرزند بعادت و خو.سوزنی.