دانشنامه آزاد فارسی
فقیه، ادیب، مورخ، زبان شناس، شاعر، و محقق عراقی. پدرش، محمدرضا آل یاسین، از مراجع بزرگ شیعه در عراق بود. محمدحسن در طول تحصیل علوم دینی در حوزۀ نجف اشرف از عالمان بزرگی چون محمدطاهر شیخ راضی، شیخ عبدالکریم جزایری، شیخ عباس رُمَیثی و سید ابوالقاسم خویی بهره های فراوان برد. در ۱۹۵۳، در ۳۲سالگی، به درجۀ اجتهاد رسید. در ۱۹۸۰ عضو مجمع العلمی (فرهنگستان علوم) عراق و همچنین عضو پیوستۀ مجمع اللغةالعربیه (فرهنگستان زبان عربی) شد. در ۱۹۹۴ به عضویت باشگاه پیش گامان و سرآمدان ابداع ادبی عراق درآمد. در ۱۹۹۵ به سبب سر برتافتن از حضور در جلسه ای با حضور صدام حسین، به دستور وی، عضویتش در فرهنگستان علوم عراق به تعلیق درآمد. بیش از بیست جلد کتاب از وی منتشر شده است که مهم ترین آن ها عبارت اند از اسلام و سیاست، روش تفسیری شیخ طوسی، تاریخ حکومت آل بویه، اسلام و نظام طبقاتی، و اسلام و بردگی.
