دانشنامه اسلامی
ابومحمد عبدالوهاب بن محمد بن عبدالوهاب بن محمد بن ذؤیب اسدی ، ملقب به کمال الدین (۶۵۳ -۷۲۶ق /۱۲۵۵-۱۳۲۶م )، که فقیه و نحوی بود. وی در حوران زاده شد و حدیث آموخت و از شرف الدین فزاری نحو و لغت فراگرفت و در فقه و نحو مهارت یافت .
محمد ابن شاکر کتبی ، فوات الوفیات ، ج۲، ص۲۶۳، به کوشش احسان عباس ، بیروت ، ۱۹۷۳م .
او در جامع اموی به تدریس پرداخت و شاگردان بسیاری را چون محمد بن عمر بن محمد شمس الدین فرزند برادرش ، محمد بن احمد بن عثمان بن قایماز، فخرالدین محمد بن علی بن ابراهیم بن عبدالکریم و دیگران تربیت کرد.
ابوبکر ابن قاضی شهبه ، طبقات الشافعیه، ج۲، ص۲۶۷.
او زاهد بود و هیچ وقت به صدور فتوا نپرداخت . ازدواج نکرد و تمامی ماه رمضان را در اعتکاف به سر می برد و در مدرسه مجاهدّیه اقامت داشت و در همان جا نیز درگذشت و در مقابر باب الصغیر غرب زاویه قلندریه به خاک سپرده شد.
زین الدین عمر ابن وردی ، تتمة المختصر، ج۲، ص۴۰۰، به کوشش احمد رفعت براوی ، بیروت ، ۱۳۸۹ق /۱۹۷۰م .
...
