ابن ابی عمیر

لغت نامه دهخدا

ابن ابی عمیر. [ اِ ن ُ اَ ع ُ م َ ] ( اِخ ) محمدبن زیادبن عیسی. فقیه و محدث شیعی. اصلاً از غیر عرب و میان فقهای شیعه مشهور و معتمد است. جاحظ در کتاب البیان و التبیین و هم در کتاب مفاخرت بین عدنانیه و قحطانیه از او روایت دارد. در زمان هرون خلیفه چهار سال مسجون بود و در بند، او را شکنجه کرده اند و بیش از صدهزار درم زیان مالی دیده و کتابخانه او نیزاز میان برفته و معهذا محفوظات او معوَّل ٌعلیه خاصه است. مشهورترین مؤلَّفات او کتاب نوادر او میباشد.

فرهنگ فارسی

فقیه و محدث شیعی

دانشنامه اسلامی

[ویکی فقه] اِبْن ِ اَبی عُمَیْر، ابواحمد محمد بن ابی عمیر زیاد بن عیسی اَزْدی (د ۲۱۷ق /۸۳۲م )، از محدثان بزرگ امامیه و از اصحاب اجماع در قرن ۳ق /۸م که به درک محضر ۳ تن از امامان شیعه (علیه السلام) نائل آمد.
وی در بغداد اقامت داشت و خدمت امام موسی بن جعفر (علیه السلام) رسید و از ایشان حدیث شنید. در برخی از این احادیث ، امام او را با کنیه ابواحمد خطاب کرده است .
احمد نجاشی ، الرجال ، ج۲، ص۲۰۴، به کوشش محمد جواد نائینی ، بیروت ، ۱۴۰۸ق /۱۹۸۸م .
خاصه و عامه مقامی منیع و منزلتی رفیع داشت و بنابر گفته شیخ مفید
محمد مفید، الاختصاص ، ج۱، ص ۸۶، به کوشش علی اکبر غفاری ، قم ، مؤسسة نشر الاسلامی .
از آن جا که ابن ابی عُمیر از خواص و نزدیکان امامان شیعه (علیه السلام) و از اصحاب سِرّ ایشان بود، محنتهای بسیار دید و روزگاری دراز در زندان هارون الرشید به سر برد. مدت حبس وی را از ۴ سال
احمد نجاشی ، الرجال ، ج۲، ص۲۰۶، به کوشش محمد جواد نائینی ، بیروت ، ۱۴۰۸ق /۱۹۸۸م .
...