منف
دانشنامه عمومی
منف در دوران دودمان ششم مصر به اوج شکوفایی خود رسید و به گونهٔ مرکز آیین پتاح درآمد. با برپایی شهر تبس از رونق آن کاسته شد. با چیرگی ایران بر مصر ، منف یک ساتراپی و رونقش بازگردانده شد. با برپایی اسکندریه باز این دوران شکوفایی به سر آمد و اهمیتش پس از این شهر قرار گرفت. با روی کار آمدن روم باز هم منف پس از اسکندریه دومین شهر مهم مصر بود. وضعیت تا پدیدآمدن فسطاط در ۶۴۱ ( میلادی ) به همین ترتیب بود. در این زمان شهر رو به فراموشی سپرده شد و سنگ های این شهر برای ساخت زیستگاه هایی در گرداگردش به کاربرده شد.
نام مصر باستانی این شهر اینِب هِج ( Ineb Hedj ) به معنای دیوارهای سپید بود. نام ممفیس ریخت یونانی دگرگون شدهٔ از نام هرم فرعون مصر پپی یکم بود که مِن نه فِر ( Men - nefer ) در زبان قبطی بود. ( ⲙⲉⲛϥⲉ ) همچنین در مصر باستان بدین شهر آنخ تاوی ( Ankh Tawy ) به معنای به بندکشندهٔ دو شهر هم می گفتند. این نام بر وضعیت استراتژیک این شهر در میان مصر بالا و پایین تأکید دارد.
